Μετά από τριάντα χρόνια πάνω σε πάγκους, σε service, σε φωνές, σε ταξίδια, σε φωτιές, σε χειροκροτήματα και σε μοναξιές, έρχεται εκείνη η ερώτηση που κανένας δεν κάνει — αλλά όλοι σκέφτονται:
Άξιζε τελικά;
✈️ Ταξίδεψα. Γύρισα τον κόσμο.
Δούλεψα σε κουζίνες, σε γιοτ, σε ξενοδοχεία, σε μέρη που άλλοι βλέπουν μόνο στο Instagram.
Έζησα την περιπέτεια, γνώρισα κουλτούρες, δημιούργησα πιάτα που άφησαν ανθρώπους με δάκρυα στα μάτια.
Έβγαλα και λεφτά — κάποιες φορές καλά.
Αλλά πάντα με τίμημα.
🍻 Γέλασα. Ξενύχτησα. Έζησα άγρια.
Μετά το service, ατελείωτα ποτά.
Λίτρα αλκοόλ.
Γέλια. Τρέλες. Χαβαλές με την ομάδα.
Κάτι ανάμεσα σε ευτυχία και αυτοκαταστροφή.
Και κάπου εκεί… ήρθε και η κατάθλιψη.
Εκείνη η σιωπηλή, εσωτερική φωνή που σε ρωτάει στις 4 το πρωί:
“Τι κάνεις, ρε φίλε;”
💔 Δυο γάμοι. Δυο αποτυχίες.
Δυο διαζύγια.
Όχι επειδή δεν αγαπούσα — αλλά επειδή έλειπα.
Έλειπα συνέχεια.
Ήμουν πάντα κάπου αλλού.
Σε ένα νησί. Σε μια κουζίνα. Σε ένα ταξίδι.
Όχι σπίτι. Όχι δίπλα στα παιδιά μου.
Και η αγάπη… θέλει παρουσία. Όχι απουσία.
🕯️ Ο πατέρας μου πέθανε. Εγώ ήμουν σε γιοτ.
Κάπου στη μέση του πουθενά, στην Τουρκία.
Ο πελάτης — πλούσιος, ιδιότροπος — δεν με άφηνε να φύγω.
Χρειαζόμουν τέσσερις μέρες για να φτάσω πίσω.
Μου τηλεφώνησαν: “Έφυγε.”
Κατέβηκα στην καμπίνα.
Έκλαψα για είκοσι λεπτά.
Και μετά γύρισα στην κουζίνα. Να βγάλω lunch service.
🧑🍳 Και αναρωτιέμαι…
Άξιζε;
Ναι — γιατί μαγείρεψα. Δημιούργησα. Άγγιξα ανθρώπους με φαγητό.
Η μαγειρική είναι τέχνη. Είναι ποίηση. Είναι δύναμη.
Αλλά και όχι.
Γιατί πληρώνεις. Και πολλές φορές… πληρώνεις ακριβά.
👨👧 Τα παιδιά μου;
Τα μεγάλωσα;
Ναι και όχι.
Ήμουν πατέρας; Ναι.
Ήμουν παρών; Όχι πάντα.
Έχασα γιορτές, βόλτες, πρώτες φορές, αγκαλιές.
Και αυτά δεν τα φτιάχνει κανένα πιάτο.
Καμία σος. Καμία τεχνική.
⚖️ Συμπέρασμα;
Η κουζίνα μου έδωσε πολλά.
Αλλά μου πήρε κι άλλα τόσα.
Δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο. Είναι μια μεγάλη, σιωπηλή απόχρωση του γκρι.
Μια ζωή γεμάτη δημιουργία — αλλά και απώλεια.
Γεμάτη πάθος — αλλά και σιωπηλή μοναξιά.
📣 Αν ξεκινούσα σήμερα;
Θα μαγείρευα; Ναι.
Αλλά ίσως θα έλεγα πιο συχνά “όχι”.
Θα έμενα σπίτι όταν με χρειάζονταν.
Θα έπινα λιγότερο.
Θα ζούσα περισσότερο.
Κι αν είσαι μάγειρας και διαβάζεις αυτό, κράτα μόνο το εξής:
Μην ξεχάσεις να ζήσεις.
Η κουζίνα είναι φωτιά.
Αλλά μην αφήσεις να σου κάψει τη ζωή.
🖤
Σε όσους χάσαμε καθ’ οδόν.
Και σε όσους προσπαθούν να κρατηθούν.
– ένας μάγειρας που τα έζησε όλα.
