Όλοι την ψάχνουν.
Την τέλεια συνταγή.
Τη μία που θα τους βγάλει ασπροπρόσωπους.
Που θα κάνει τον πελάτη να δακρύσει.
Που θα σε κάνει να νιώσεις ότι όλα άξιζαν.
Μια συνταγή που να είναι πάντα τέλεια. Που να μη σε προδώσει.
Σαν άνθρωπος που δεν φεύγει.
Και τι κάνουμε;
Ξοδεύουμε χρόνια,
για να πετύχουμε 1 λεπτό σιωπής γύρω από ένα τραπέζι,
όταν ο άλλος τρώει, κοιτάζει το πιάτο, και δεν μιλάει.
Γιατί η γεύση μίλησε πριν από εκείνον.
🔍 Έχω ψάξει τη “τέλεια συνταγή” παντού:
• Σε σχολές
• Σε κουζίνες με αστέρια
• Σε βιβλία 600 σελίδων με ξένα ονόματα
• Στην Κοζάνη, στο Κιότο, στο Ψυχικό
• Σε νησιά με δύο κατσαρόλες και μια γιαγιά που μαγειρεύει με βλέμμα “μη μ’ ενοχλείς, παιδάκι μου”
Και ξέρεις τι κατάλαβα;
Η τέλεια συνταγή δεν υπάρχει.
Ή μάλλον, υπάρχει. Αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή.
Εκείνο το βράδυ, με εκείνη τη θερμοκρασία, εκείνο το κέφι,
εκείνη τη φωτιά στο βλέμμα, εκείνο το χέρι που έριξε το αλάτι λίγο πριν το μετανιώσει.
🍷 Δεν είναι συνταγή. Είναι κατάσταση.
Είναι το vibe.
Είναι το timing.
Είναι αν έχεις κοιμηθεί. Αν έχεις πιει. Αν έχεις ερωτευτεί. Αν έχεις πονέσει.
Γιατί αν η ψυχή σου είναι μέσα, το φαγητό πετυχαίνει.
Αν δεν είναι… ε, sorry, ούτε sous-vide, ούτε αφρός περγαμόντου θα σε σώσουν.
🧂 Η Τέλεια Συνταγή είναι Μύθος
…και ταυτόχρονα, είναι το μόνο που μας κρατάει.
Γιατί αν την είχαμε βρει, θα είχαμε σταματήσει να ψάχνουμε.
Θα είχαμε κλείσει το μαγαζί.
Θα είχαμε σταματήσει να κόβουμε, να δοκιμάζουμε, να χάνουμε ύπνους για μια σάλτσα.
Αλλά δεν σταματάμε.
Και αυτό — αυτό είναι η αλήθεια του μάγειρα.
👨🍳 Οπότε;
Ψάξε τη τέλεια συνταγή.
Φτιάξε την.
Μετά, πέταξέ την και ξεκίνα από την αρχή.
Γιατί η τέλεια συνταγή δεν είναι ο στόχος. Είναι η αφορμή.
Να μείνεις στη φωτιά.
Να ξαναδοκιμάσεις.
Να δώσεις νόημα.
Να θυμηθείς ότι μαγειρεύεις, όχι για τη συνταγή…
…αλλά για εκείνον που θα πει:
“Αυτό… ήταν κάτι άλλο.”
Να το περάσουμε και σε Reel με narration, στυλ “ανάγνωση σε κουζίνα μετά το σέρβις”;
Ή θέλεις και carousel με αποσπάσματα και food visuals σαν mini-poem post;
