Γιατί η ελληνική γαστρονομία χρειάζεται λιγότερο εγωισμό και περισσότερη ομαδικότητα
Ας το πούμε ξεκάθαρα: δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από το να βλέπεις δύο Έλληνες σεφ να προσπαθούν να συνεργαστούν. Είναι σαν να βάζεις δύο πετεινούς στο ίδιο κοτέτσι και να ελπίζεις πως θα καταλήξουν να αγκαλιαστούν. Έχουμε μια χώρα γεμάτη μερικούς από τους πιο ταλαντούχους μάγειρες του κόσμου, αλλά επίσης γεμάτη από εγωισμούς που κάνουν το λάδι στο τηγάνι να δείχνει υποτονικό μπροστά τους.
Το Φαινόμενο “Εγώ Είμαι ο Καλύτερος”
Ο Έλληνας σεφ δεν θέλει συναδέλφους, θέλει κοινό. Θέλει μια κουζίνα όπου όλοι τον κοιτάνε με δέος καθώς πετάει αλάτι στο πιάτο με τη χάρη του Σκαλκώτα και την αυταρέσκεια του Γκόρντον Ράμσεϊ σε κακή μέρα. Αν τυχόν κάποιος άλλος εμφανιστεί με δική του άποψη, το βλέμμα που θα λάβει μπορεί να σκοτώσει ψάρι πριν καν αγγίξει το ψυγείο.
Γιατί; Γιατί στην Ελλάδα έχουμε μεγαλώσει με τη νοοτροπία του “Ο Μάγειρας” και όχι “Η Ομάδα.” Από τις ταβέρνες του χωριού μέχρι τα εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας, υπάρχει μια αίσθηση ότι η κουζίνα είναι βασίλειο και ο σεφ είναι ο απόλυτος άρχοντας. Το μόνο πρόβλημα; Υπάρχουν πολλοί άρχοντες και λίγοι υπήκοοι.
Σεφ με Μισό Καρπούζι στα Μούτρα
Εν τω μεταξύ, σε άλλες χώρες, οι σεφ καταλαβαίνουν ότι η συνεργασία σημαίνει ανάπτυξη. Στην Ισπανία, στη Δανία, στη Γαλλία, οι κορυφαίοι σεφ μαγειρεύουν μαζί, ανταλλάσσουν τεχνικές, σπρώχνουν την εθνική τους κουζίνα μπροστά. Στην Ελλάδα, το μόνο που ανταλλάσσουμε είναι κρυφές βρισιές στα social media και μαχαιριές στην πλάτη.
Θυμάστε όταν η Νέα Ελληνική Κουζίνα άρχισε να γίνεται “πράγμα”; Ξαφνικά, όποιος έβαζε μάραθο στο κατσικάκι του ένιωθε πρωτοπόρος και άρχιζε να λέει στους υπόλοιπους πως “δεν ξέρουν.” Αντί να ενωθούμε και να πούμε “ας φτιάξουμε όλοι μαζί κάτι που θα απογειώσει τη γαστρονομία μας,” το παιχνίδι έγινε “Ποιος θα βγει πρώτος στην τηλεόραση να το πατεντάρει.”
Αντί να μιλάμε για “Greek Fine Dining,” μιλάμε για “Greek Fine Whining.”
Όλοι οι Έλληνες Σεφ Μαζί – Μια Επικίνδυνη Ιδέα
Ας πούμε για λίγο ένα τρελό σενάριο. Τι θα γινόταν αν οι Έλληνες σεφ αποφάσιζαν να ενωθούν πραγματικά; Όχι απλά να συναντηθούν σε ένα φεστιβάλ για τρία υποχρεωτικά χαμόγελα μπροστά στις κάμερες πριν επιστρέψουν στα πόστα τους για να συνεχίσουν να σκυλοβρίζουν τους υπόλοιπους.
Μιλάμε για πραγματική ενότητα.
• Κοινές εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες, όπου ο παλιός βετεράνος που έχει ψήσει 40.000 παιδάκια διδάσκει τον νέο τρελαμένο molecular geek που νομίζει ότι το ελαιόλαδο πρέπει να γίνει αφρός.
• Ομάδες συνεργασίας μεταξύ παραδοσιακών μαγείρων και σύγχρονων σεφ, όπου ο ένας μαθαίνει στον άλλο την τέχνη της ισορροπίας μεταξύ ρίζας και καινοτομίας.
• Μία αληθινή Ένωση Σεφ, που δεν θα είναι άλλη μια κλειστή κλίκα για να γλείφουμε βραβεία μεταξύ μας, αλλά ένας οργανισμός που θα υποστηρίζει νέους μάγειρες, θα διαπραγματεύεται για καλύτερες συνθήκες εργασίας, και θα δημιουργεί ευκαιρίες αντί για τοξικότητα.
Η Ελλάδα Έχει τη Δύναμη να Κυριαρχήσει στη Διεθνή Σκηνή
Το πιο τραγικό απ’ όλα; Έχουμε όλα τα εργαλεία για να γίνουμε γαστρονομική υπερδύναμη. Σοβαρά τώρα, ποια άλλη χώρα έχει:**
✔ Φρέσκες, ποιοτικές πρώτες ύλες που κάνουν τους Ευρωπαίους να κλαίνε από ζήλια;
✔ Τεχνικές μαγειρικής που είναι αρχαιότερες και πιο ισορροπημένες από ολόκληρη τη σύγχρονη γαστρονομία;
✔ Μια γαστρονομική ταυτότητα που συνδέεται με την κουλτούρα, τη φιλοξενία και την ιστορία καλύτερα από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη στον κόσμο;
Το πρόβλημα; Δεν το προωθούμε όλοι μαζί. Η ελληνική γαστρονομία δεν θα φτάσει ποτέ στο επίπεδο της ιταλικής ή της γαλλικής αν ο καθένας προσπαθεί να το κάνει μόνος του.
Πάρτε παράδειγμα από την Ισπανία. Τι έκανε ο Ferran Adrià; Μήπως κράτησε όλα τα μυστικά του El Bulli για τον εαυτό του; Όχι. Έβγαλε μια ολόκληρη γενιά σεφ, οι οποίοι με τη σειρά τους εκτόξευσαν την ισπανική κουζίνα στα αστέρια.
Ώρα να Παρατήσουμε τις Μαλακίες
Ήρθε η ώρα, φίλοι μου. Η ελληνική γαστρονομία αξίζει καλύτερα από αυτό το ατελείωτο μαγειρικό Game of Thrones.
Φανταστείτε ένα μέλλον όπου:
✔ Οι σεφ στην Ελλάδα στηρίζουν ο ένας τον άλλο αντί να ψάχνουν πώς θα σαμποτάρουν τη δουλειά των ανταγωνιστών τους.
✔ Οι Έλληνες μάγειρες φτιάχνουν ένα ισχυρό δίκτυο συνεργασίας που προωθεί την εθνική κουζίνα και τους ίδιους.
✔ Τα ελληνικά εστιατόρια δεν λειτουργούν σαν πεδία μάχης, αλλά ως φυτώρια έμπνευσης, όπου η παράδοση και η καινοτομία δουλεύουν χέρι-χέρι.
Δεν είμαστε απλά μια χώρα με καλή κουζίνα. Είμαστε μια χώρα που μπορεί να ηγηθεί του παγκόσμιου γαστρονομικού χάρτη. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε τους μοναχικούς ήρωες και να αρχίσουμε να δουλεύουμε σαν κοινότητα.
Οπότε, τι λέτε; Θα συνεχίσουμε να τρωγόμαστε σαν τη σάλτσα στον πάτο της κατσαρόλας, ή θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας και θα ανεβάσουμε την ελληνική κουζίνα εκεί που της αξίζει;
Η επιλογή είναι δική μας. Το ερώτημα είναι: έχουμε τα κότσια να το κάνουμε;
