Υπάρχουν άνθρωποι που απλά μαγειρεύουν και υπάρχουν αυτοί που ζουν για να μαγειρεύουν. Η Κατερίνα Ρεμούνδου ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Δεν είναι απλά μια σεφ. Είναι μια μαγειρική εγκυκλοπαίδεια με πόδια, μια “culinary anarchist”, και μια γυναίκα που μπορεί να σου μιλάει έξι ώρες για το σωστό μέγεθος της αγγουρίδας – και εσύ, παρόλο που δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά τη λέξη, κρέμεσαι από τα χείλη της.
Τη γνώρισα όταν εγώ, στα “νεανικά” μου 42, άνοιγα το μαγαζί μου στην Άνδρο, το “Goldfish”. Ήταν η φυσική εξέλιξη του GoldPig, το δικό μου προσωπικό πείραμα στο νησί. Δεν ήξερα κανέναν, ήμουν ένας outsider που προσπαθούσε να στήσει κάτι αυθεντικό. Και τότε ήρθε η Κατερίνα. Με βοήθησε, με έβαλε στο δίκτυο των ντόπιων παραγωγών, μου έδειξε πού να βρω τα καλύτερα υλικά και, κυρίως, με έκανε να νιώσω ότι δεν ήμουν μόνος μου.
Έτσι κάνει η Κατερίνα. Σε παίρνει υπό την προστασία της, σε ταΐζει, σου δίνει συμβουλές και πριν το καταλάβεις, έχει αλλάξει όλη σου η φιλοσοφία για το φαγητό.
Από τα Γραφεία του “Αθηνοράματος” στο Μαγειρικό Χάος του “Ζοζέφ”
Η Κατερίνα δεν ήταν πάντα αυτή που είναι σήμερα. Πριν γίνει η μαγείρισσα που κάνει τα τηγάνια να χορεύουν, ήταν η διευθύντρια εμπορικού του “Αθηνοράματος” και του “Ευ Ζην”. Ναι, κάποτε φορούσε ταγέρ, είχε meetings και ζούσε την ζωη της στην Αθήνα.
Αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται. Η κουζίνα την τράβηξε πίσω, εκεί όπου πραγματικά ανήκε. Έτσι, άφησε τα corporate γραφεία για να επιστρέψει στο χωριό της, στον Πιτροφό της Άνδρου, και να αναλάβει το καφενείο του παππού της, του Ζοζέφ. Και εδώ ξεκινάει η πραγματική ιστορία.
Το “Ζοζέφ” Δεν Είναι Απλά Ταβέρνα – Είναι Ναός
Το “Ζοζέφ” δεν είναι άλλο ένα τουριστικό μαγαζί με ψαρόκολλα στα τραπέζια. Είναι ένα εργαστήρι γεύσεων, ιστορίας και μερακλήδικης μαγειρικής. Όταν τρως εκεί, δεν τρως απλά ένα πιάτο φαγητό. Τρως κομμάτια από μνήμες, από παράδοση, από τρέλα, από τη ψυχή της Κατερίνας.
Η γυναίκα αυτή δεν φτιάχνει απλά “παραδοσιακά” πιάτα. Τα αναβιώνει, τα επαναφέρει στη ζωή, τους δίνει χαρακτήρα. Οι σπιτικές της μακαρούνες δεν είναι ένα ακόμα comfort food. Είναι ταξίδι στο παρελθόν. Τα γεμιστά της δεν είναι “όπως της γιαγιάς”. Είναι καλύτερα – και θα το έλεγα και μπροστά στη γιαγιά μου.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό δεν είναι καν το φαγητό της. Είναι η ίδια.
Η Κατερίνα Είναι “Σχολή” από Μόνη της
Η γυναίκα αυτή ξέρει περισσότερα για την κυκλαδίτικη κουζίνα απ’ ό,τι ξέρει η Wikipedia. Μπορεί να σου μιλάει τρεις ώρες για το πώς η Άνδρος έχει τα καλύτερα αγροτικά προϊόντα, για ποιο λόγο το αυθεντικό χλωροτύρι πρέπει να είναι φρέσκο, ή γιατί το καλό ρακόμελο πρέπει να είναι σχεδόν έγκλημα.
Και δεν έχει απλά γνώσεις. Έχει πάθος. Τρέλα. Μια ανεξάντλητη ενέργεια να μαθαίνει, να δημιουργεί, να μεταδίδει τη φλόγα της μαγειρικής.
Δεν κάνει συμβιβασμούς. Δεν την ενδιαφέρουν τα trends, η φούσκες των food bloggers, τα φανταχτερά plating. Την ενδιαφέρει η ουσία. Το άρωμα. Η παράδοση. Η μαγειρική που κουβαλάει ιστορίες.
Και αυτό είναι το πιο badass πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος στη γαστρονομία σήμερα.
Ένας Άνθρωπος που Δεν Θα Ξεχάσω Ποτέ
Υπάρχουν chefs που σε εμπνέουν, και υπάρχουν άνθρωποι όπως η Κατερίνα, που σου αλλάζουν τη ζωή.
Κάθε φορά που μιλάω μαζί της, νιώθω μια ζεστασιά, μια αγάπη, μια ανθρωπιά που σπάνια συναντάς σήμερα στον χώρο της εστίασης. Και αυτό γιατί η Κατερίνα μαγειρεύει με ψυχή, ζει με ψυχή και μιλάει με ψυχή.
Αν δεν την ξέρετε, να τη γνωρίσετε. Αν δεν έχετε φάει στου Ζοζέφ, να πάτε.
Και αν νομίζετε ότι ξέρετε την κυκλαδίτικη κουζίνα, περιμένετε να τη δείτε να μπαίνει στην κουζίνα.
Clicks by the talented :Μαρια Λαμπριάδου
