Φτάνει με τις Συνταγές, τους Food Bloggers και το Κουρασμένο Fine Dining
Σοβαρά τώρα, πόσες ακόμα παραλλαγές για καρμπονάρα χωρίς κρέμα γάλακτος ή για «το τέλειο χούμους με κάσιους» μπορούμε να ανεβάσουμε; Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλον έναν food blogger να μας εξηγεί με ύφος Ντοστογιέφσκι πώς να ψήσουμε ένα αυγό ή πώς να φτιάξουμε ένα «viral» cheesecake με ταχίνι και matcha. Τέλος, φτάνει. Η φάση έχει καταντήσει σαν ταινία του Netflix που βγήκε μόνο για να γεμίσει τον αλγόριθμο.
Το θέμα δεν είναι να γεμίσουμε το ίντερνετ με περισσότερες συνταγές, αλλά να μιλήσουμε για το πώς έχουμε καταλήξει να δουλεύουμε σε κουζίνες χωρίς ψυχή. Να μιλήσουμε για το πώς χάθηκε η μαγεία της μαγειρικής.
Πού στο Διάολο Πήγε το Πάθος;
Ας είμαστε ειλικρινείς: Ο σύγχρονος μάγειρας είναι είτε σκλάβος μιας γκουρμέ φούσκας που εξυπηρετεί τους «foodies» του Instagram, είτε εργάτης σε ένα μαγαζί που τον βλέπει σαν αναλώσιμο υλικό.
Οι κουζίνες έχουν γίνει μηχανές παραγωγής πιάτων χωρίς αγάπη, χωρίς σκοπό. Οι περισσότεροι σεφ, όταν ξεκινούσαν, ήθελαν να δημιουργούν. Σήμερα, απλά προσπαθούν να μην καταλήξουν σε νευρικό κλονισμό.
Και οι ιδιοκτήτες; Οι περισσότεροι ούτε μαγειρεύουν, ούτε τρώνε εκεί που δουλεύουμε. Γιατί να τους νοιάξει αν κάτι δεν έχει ψυχή; Αρκεί να «πουλάει».
Κανείς Δεν Νοιάζεται για τους Μάγειρες
Μισθοί της πλάκας, εξαντλητικά ωράρια, καμία υποστήριξη. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο σεφ αντιμετωπίζεται σαν κάποιο άγριο ζώο που πρέπει να μάθει «πειθαρχία». Το αποτέλεσμα; Καμένοι μάγειρες, αγχωμένοι εργαζόμενοι, και κουζίνες που λειτουργούν με τον ίδιο ενθουσιασμό που έχει ένας δημόσιος υπάλληλος σε ΚΕΠ τον Αύγουστο.
Οι Ιδιοκτήτες και το Κράτος σε Άλλο Σύμπαν
Οι ιδιοκτήτες βλέπουν τη δουλειά σαν «επένδυση», όχι σαν δημιουργία. Και το κράτος; Ακόμα πιστεύει ότι η εστίαση είναι ένας μαγικός τομέας όπου όλοι βγάζουν λεφτά σαν να δουλεύουν στη μαφία.
Λύση;
• Φορολογικά κίνητρα για μικρές επιχειρήσεις και όχι μόνο για τις αλυσίδες fast food.
• Καλύτερες συνθήκες εργασίας – για να μη φεύγουν οι μάγειρες για delivery στο Wolt επειδή τουλάχιστον εκεί μπορούν να διαλέξουν το ωράριό τους.
• Αληθινή εκπαίδευση, όχι απλά σχολές που υπόσχονται «σεφ καριέρας» και μετά σε πετάνε σε ένα γκουρμέ εστιατόριο να ξεφλουδίζεις πατάτες 12 ώρες τη μέρα.
Η Επιστροφή στη Μαγειρική με Ψυχή
Το φαγητό είναι ιστορία. Είναι παράδοση. Είναι τα παιδικά μας χρόνια, τα τραπέζια των γιαγιάδων μας, οι μυρωδιές που μας κάνουν να κλείνουμε τα μάτια και να χαμογελάμε. Δεν είναι διαγωνισμός για το πιο «ινσταγκραμικό» πιάτο ή για το ποιος θα κολλήσει περισσότερα «σιρόπια μαύρου σκόρδου» σε ένα μενού.
Το φαγητό είναι επικοινωνία, δεν είναι αριθμοί. Ξεχάσαμε να μαγειρεύουμε γιατί θέλουμε, όχι γιατί πρέπει.
Για να αλλάξει η γαστρονομική σκηνή στην Ελλάδα, πρέπει να ξαναβρούμε το πάθος. Να ξεφύγουμε από τη λογική της μαγειρικής για influencers και να αρχίσουμε να μαγειρεύουμε για ανθρώπους.
Το ερώτημα είναι: Θα συνεχίσουμε να είμαστε απλοί εργάτες ή θα ξαναγίνουμε δημιουργοί;
