Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ MICHELIN
Fine dining, λένε. Βαριές λέξεις. Σοβαρό πράγμα. Μόνο που fine dining δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν είναι οι σούπες-αφροί, τα «αναδομημένα» γεμιστά, τα 12 πιάτα που φεύγεις πιο πεινασμένος απ’ ό,τι ήρθες, τα σκαλιστά ραπανάκια και τα μαύρα γάντια σερβιρίσματος. Fine dining είναι κάτι που όταν το δοκιμάσεις, κυλάει ένα ζεστό δάκρυ στο μάγουλό σου.
Fine dining είναι όταν με την πρώτη μπουκιά γυρνάς στα παιδικά σου χρόνια. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έφαγα shawarma στη Σαουδική Αραβία στα 12 μου – (οι γονείς μου δούλευαν εκεί. κάτσαμε εκεί 5 χρόνια).. Αυτό ήταν fine dining.
Fine dining είναι η γιαγιά που φτιάχνει την ίδια τυρόπιτα για 30 χρόνια, μέχρι να την τελειοποιήσει, και γίνεται καλύτερη από ό,τι θα πετύχει ποτέ σεφ με τρία αστέρια Michelin.
Fine dining είναι η ταβέρνα στη μέση του πουθενά, που ψήνει το καλύτερο αρνί με αμπελόφυλλα που έχεις δοκιμάσει.
Fine dining είναι το σουβλάκι του Γιώργου στον Πειραιά, το street food stall σε μια ξεχασμένη γειτονιά στο Βιετνάμ, που κάθε μέρα ταΐζει 500 άτομα χωρίς να του έχει μιλήσει κανείς για «foam» και «umami explosions».
Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και τα καλύτερα γεύματα τα έφαγα από ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει “Michelin Guide”. Άνθρωποι που δεν έχουν Instagram, δεν ξέρουν τι είναι το sous vide, αλλά βάζουν πάθος και αγάπη σε αυτό που κάνουν.
Πρόσφατα έφαγα σε ένα βραβευμένο εστιατόριο στην Αθήνα, στο Παγκράτι. Οι κριτικοί το αποθέωσαν. Ο Michelin του έδωσε αστεράκια. Το πιάτο ήρθε με περιγραφή 12 σειρών, σερβιρίστηκε με τσιμπίδα και συνοδεύτηκε από έναν σερβιτόρο που έμοιαζε να σκέφτεται σοβαρά να αυτοκτονήσει. Η απογοήτευσή μου ήταν επικών διαστάσεων – σαν να περιμένεις να σου στείλει μήνυμα η πρώην στις 12:01 και αντ’ αυτού βλέπεις διαφήμιση για online καζίνο.
Το καλό φαγητό δεν είναι fancy – είναι νόστιμο. Ζεσταίνει την ψυχή, σε κάνει να γουρλώνεις τα μάτια, να αναστενάζεις, να κλείνεις τα μάτια και να λες «ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΕΦΤΙΑΞΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ».
Michelin, influencers, χρυσοσκονισμένα πιάτα, “elevated flavors”… Ωραία όλα αυτά, αλλά η πραγματική μαγεία βρίσκεται αλλού. Στη γιαγιά, στον τύπο με την καντίνα, στον Γιώργο με το σουβλάκι. Εκεί που το φαγητό δεν χρειάζεται εξηγήσεις.
Θα συνεχίσω να ψάχνω το πραγματικό fine dining, όχι αυτό που μας πουλάνε. Και όταν το βρω, θα το πω μόνο σε όσους ξέρουν να εκτιμήσουν.
Pavlos ….Mr.goldpig