(Ή αλλιώς, γιατί τα ελληνικά γαστρονομικά βραβεία φαίνεται να ακολουθούν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση εδώ και χρόνια.)
Το Παιχνίδι του Θεσμού
Τα ελληνικά βραβεία γαστρονομίας, που διοργανώνονται από συγκεκριμένα περιοδικά και θεσμούς, ξεκίνησαν με στόχο να αναδείξουν την υψηλή γαστρονομία της χώρας. Όμως, αν δούμε το πώς εξελίχθηκαν με τα χρόνια, ένα μοτίβο γίνεται ξεκάθαρο:
Τα ίδια ονόματα επαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε χρόνο.
Οι ίδιες επιχειρήσεις και τα ίδια εστιατόρια μονοπωλούν τις βραβεύσεις.
Οι νέοι και ανεξάρτητοι μάγειρες σπάνια βρίσκουν χώρο σε αυτή τη σκηνή.
Αν κοιτάξει κανείς τους νικητές των τελευταίων δεκαετιών, οι επαναλαμβανόμενες επιλογές προκαλούν ερωτήματα. Δεν έχουν ανοίξει νέα εστιατόρια στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια που να αξίζουν αναγνώριση; Ή μήπως η πρόσβαση σε αυτόν τον θεσμό είναι πιο περίπλοκη από όσο φαίνεται;
Πώς Λειτουργεί το Σύστημα;
Οι Επιτροπές & Οι Αξιολογήσεις
• Οι κριτές είναι συγκεκριμένοι επαγγελματίες του χώρου, πολλοί από τους οποίους είναι σταθεροί εδώ και χρόνια.
• Τα κριτήρια αξιολόγησης δεν δημοσιεύονται με διαφάνεια, δημιουργώντας απορίες για το πώς προκύπτουν οι βραβεύσεις.
• Δεν υπάρχει αναλυτική αναφορά για το γιατί επιλέγονται συγκεκριμένα εστιατόρια αντί άλλων.
Ο Ρόλος των Δημόσιων Σχέσεων & των Επιχειρηματικών Διασυνδέσεων
• Τα βραβεία, όπως και κάθε θεσμός, συνδέονται με χορηγούς, εκδότες και επιχειρηματικά συμφέροντα.
• Είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς αν η δικτύωση παίζει μεγαλύτερο ρόλο από την πραγματική ποιότητα.
• Οι ίδιοι σεφ και επιχειρήσεις φαίνεται να κυριαρχούν στη λίστα, ενώ νέα και καινοτόμα concepts σπάνια αναγνωρίζονται.
Το “Κλειστό Club” της Γαστρονομίας
• Η βράβευση ενός εστιατορίου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι το καλύτερο, αλλά συχνά ότι ταιριάζει στα πρότυπα του θεσμού.
• Οι μικρότερες, ανεξάρτητες επιχειρήσεις ή εκείνες που δεν έχουν ισχυρές διασυνδέσεις δυσκολεύονται να μπουν στο παιχνίδι.
• Εστιάτορες και μάγειρες που δεν συμβαδίζουν με το mainstream fine dining είναι σχεδόν αόρατοι σε αυτές τις διακρίσεις.
Ο Αντίκτυπος στην Ελληνική Γαστρονομία
Περιορισμένη Ανταγωνιστικότητα
• Όταν οι ίδιοι κερδίζουν κάθε χρόνο, δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη εξέλιξης.
• Οι νέοι μάγειρες δεν έχουν ίδιες ευκαιρίες να διακριθούν αν δεν είναι μέσα στο “κύκλωμα”.
Μετατροπή της Γαστρονομίας σε PR Show
• Το φαγητό δεν κρίνεται πάντα από την εμπειρία του πελάτη, αλλά από το πόσο “καλοστημένο” είναι στα media.
• Οι βραβεύσεις γίνονται περισσότερο branding και marketing παρά αναγνώριση πραγματικής ποιότητας.
Μονοδιάστατη Ανάπτυξη
• Το fine dining κυριαρχεί, ενώ μορφές εστίασης που στηρίζουν την παράδοση με μοντέρνο τρόπο δεν βρίσκουν την ίδια στήριξη.
• Υπάρχουν σεφ που μαγειρεύουν με πραγματικό πάθος και ταυτότητα, αλλά χωρίς τις κατάλληλες γνωριμίες δεν έχουν πρόσβαση σε διακρίσεις.
Γιατί Δεν Με Νοιάζουν τα Βραβεία
Δεν περιμένω να πάρω βραβείο.
Δεν έχω τις “σωστές” διασυνδέσεις.
Δεν γλείφω κανέναν για να πάρω αναγνώριση.
Δεν μαγειρεύω για να ταιριάξω σε συγκεκριμένα καλούπια, αλλά για να δημιουργήσω αληθινές εμπειρίες.
Η ελληνική γαστρονομία δεν χρειάζεται περισσότερες επιτροπές και κλειστές ομάδες.
Χρειάζεται περισσότερη αυθεντικότητα.
Όσο οι θεσμοί συνεχίζουν να λειτουργούν με έναν προβλέψιμο τρόπο, οι μικροί, οι καινοτόμοι, οι τολμηροί δεν θα έχουν φωνή.
Αν θέλουμε αλλαγή, πρέπει να στηρίξουμε εκείνους που πραγματικά φέρνουν κάτι καινούργιο στο τραπέζι.
Όχι μόνο αυτούς που ξέρουν πώς να παίξουν το παιχνίδι.
