(Ή αλλιώς, πώς ένα φαγητό μπορεί να καταστρέψει την ψυχή ενός σεφ.)
Κάθε σεφ έχει εκείνο το ένα πιάτο.
Το καταραμένο.
Το μαγειρεύεις 500 φορές την εβδομάδα, το ξέρεις απ’ έξω και ανακατωτά, αλλά κάθε φορά, κάποιος θα βρει λόγο να το στείλει πίσω.
Για μένα; Ήταν το γαμημένο τρουφοριζότο.
Η Ατελείωτη Προετοιμασία του Θανάτου
Κάθε μέρα, ξανά και ξανά, τρίψε παρμεζάνα, σόταρε κρεμμύδι, καθάρισε τρούφα, ανακάτευε το ριζότο μέχρι να σε πιάσει τενοντίτιδα.
Και μετά; Το στέλνεις έξω, και ξεκινάει η κριτική επιτροπή του MasterChef.
Ο Πελάτης Που Ξέρει Καλύτερα
“Είναι πολύ ρευστό.”
Όχι, μαλάκα, έτσι πρέπει να είναι. Δεν είναι ρύζι πιλάφι, είναι ριζότο.
“Είναι πολύ σφιχτό.”
Μαλάκα, πριν ένα λεπτό το έστειλες πίσω γιατί ήταν πολύ ρευστό. Αποφάσισε.
“Δεν έχει αρκετή τρούφα.”
Φυσικά. Γιατί η τρούφα είναι πανάκριβη και όχι, δε θα κάνω τριμμένη τρούφα βροχή στο πιάτο σου επειδή νομίζεις ότι είσαι ο Ροκφέλερ.
“Έχει υπερβολική τρούφα.”
Κοίτα, δεν γίνεται. Ή βάλτε μια γραμμή στη μέση και διαλέξτε στρατόπεδο ή πηγαίνετε σπίτι να φάτε κρέπες.
Η Σκληρή Αλήθεια: Οι Έλληνες ΔΕΝ Ξέρουν να Τρώνε Ριζότο
Ναι, κάποιος έπρεπε να το πει.
Οι Έλληνες δεν έχουν ιδέα πώς να φάνε ριζότο.
Έχουν μεγαλώσει με πιλάφι-τούβλο, το οποίο το κόβεις με μαχαίρι και βγαίνει σε φέτες.
Έχουν συνηθίσει το “ρύζι” σε γαρνιτούρα, που είναι κάτι μεταξύ χθεσινού leftover και ασφάλειας ζωής για κακοψημένο κοτόπουλο.
Ένα σωστό ριζότο πρέπει να απλώνεται στο πιάτο.
Πρέπει να τρέχει σαν χυλός.
Να είναι κρεμώδες, δεμένο, να ρέει όπως πρέπει.
Όχι τσιμεντόλιθος.
Όχι “να στέκεται στη μέση του πιάτου” (μαλακία που είπε κάποτε κάποιος άσχετος και κόλλησε).
Αλλά πες το αυτό στον Έλληνα που νομίζει ότι το σωστό ριζότο πρέπει να έχει την υφή πατάτας φούρνου.
Οι Άλλοι Σεφ σε Καταλαβαίνουν
Και ξέρεις τι είναι το χειρότερο; Όλοι οι μάγειρες το καταλαβαίνουν.
Όλοι έχουμε αυτό το ένα πιάτο που θα μας στοιχειώνει μέχρι να βγούμε στη σύνταξη.
Για τον ζαχαροπλάστη; Σουφλέ σοκολάτας.
Για τον γκριλ μάγειρα; Ribeye “καλά ψημένο”.
Για τον μάγειρα του πάστας; Καρμπονάρα με κρέμα γάλακτος.
Όλοι έχουμε εκείνο το πιάτο που μας έκανε να αμφισβητήσουμε τις επιλογές της ζωής μας.
Αν Δεν Ξαναφτιάξω Ποτέ Ριζότο, Θα Πεθάνω Ευτυχισμένος
Το χειρότερο; Αν βγω να φάω έξω, ΔΕΝ θα παραγγείλω ριζότο.
Όχι επειδή δεν μου αρέσει, αλλά επειδή φοβάμαι.
Θα το φέρουν και θα νιώσω την ανάγκη να το κουνήσω λίγο να δω αν είναι όπως πρέπει.
Θα βρω λάθη εκεί που δεν υπάρχουν.
Θα έχω flashbacks από σερβιτόρους να μου λένε “το θέλει λίγο πιο δεμένο” ενώ εγώ έχω έτοιμη τη χαρτοπετσέτα για να κλάψω.
Γι’ αυτό, αν δεν ξαναφτιάξω ποτέ ριζότο στη ζωή μου, θα πεθάνω ευτυχισμένος.
Κάποια πιάτα σε μαθαίνουν. Κάποια πιάτα σε σκοτώνουν. Και κάποια πιάτα σε στοιχειώνουν για πάντα.
