Ξέρεις ότι έχεις δουλέψει πολλά χρόνια ως σεφ όταν το μόνο πράγμα που σε ηρεμεί στο σπίτι δεν είναι ο ήχος της θάλασσας ή το χαλαρωτικό τιτίβισμα των πουλιών, αλλά το γουργουρητό του απορροφητήρα. Αυτού του ακούραστου μεταλλικού μπέστ φρεντ που ρουφάει τον καπνό, το λάδι, και την τελευταία σταγόνα της ψυχής σου.
Κι όταν γυρίζω σπίτι; Τον αφήνω ανοιχτό. Όχι γιατί μαγειρεύω (χα, ποιος μαγειρεύει σπίτι όταν έχει ταΐσει 200 άτομα στη βάρδια;), αλλά γιατί η απόλυτη ησυχία μου προκαλεί υπαρξιακή κρίση. Αν δεν υπάρχει το WHHHHHHRRRRR, νιώθω σαν να βγήκα από το σώμα μου και προσγειώθηκα σε έναν κόσμο όπου πρέπει να αντιμετωπίσω τις σκέψεις μου.
Ο Απορροφητήρας: Ο Πιστός μου Συνοδοιπόρος
Άλλοι κοιμούνται με ήχους της φύσης. Βροχή, κύματα, θιβετιανά γκονγκ. Ντροπή τους. Εγώ χρειάζομαι μόνο το αδιάκοπο βζζζζζζζ του απορροφητήρα, αυτό το γιγάντιο μεταλλικό τέρας που δουλεύει ασταμάτητα, όπως εγώ στις 14ωρες βάρδιες μου. Είναι σαν να ακούς ένα συνεχόμενο σόλο του Γιάννη Αγγελάκα από τα πρώτα χρόνια των “Τρύπες”,ένα βαρύ, ωμό, και ανελέητο soundtrack της ζωής σου.
Τι να το κάνω το ASMR όταν έχω το real deal; Το καθημερινό κρεσέντο της κουζίνας:
• Τσιρ τσιρ το λάδι που καίει.
• Πςςςςς το ψήσιμο του κρέατος.
• “ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ!”
• WHHHHHHRRRRR ο απορροφητήρας να προσπαθεί να ρουφήξει ό,τι απέμεινε από την αξιοπρέπειά μου.
Είναι σαν να ζω μέσα σε δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου της δεκαετίας του ’90: πολύς καπνός, υπαρξιακή κούραση, και μια αίσθηση ότι όλα πάνε προς την καταστροφή, αλλά τουλάχιστον έχει καλό ήχο.
Σπίτι: Η Αναμονή μέχρι την Επόμενη Μάχη
Φαντάσου έναν πολεμιστή των Βίκινγκ μετά από μια μάχη, καλυμμένο με αίματα και τιμή. Αυτός είμαι εγώ, μόνο που τα αίματα είναι σάλτσα ντομάτας και η τιμή είναι τα τέσσερα επιδόρπια που έφτιαξα στα 10 λεπτά πριν το τέλος της βάρδιας.
Όταν γυρίζω σπίτι, θέλω να βγάλω τα παπούτσια, να κάτσω στον καναπέ και να… τι είναι αυτό; ΣΙΩΠΗ; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ.
Γι’ αυτό αφήνω τον απορροφητήρα ανοιχτό.
Είναι το μόνο πράγμα που κρατάει την πραγματικότητα σε ισορροπία. Είναι η βαριά κι ασήκωτη λευκή (ή μάλλον γκρι) βουή που με κρατάει ζωντανό, όπως το μπάσο ενός κομματιού των Σιδηρόπουλου στις 3 τα ξημερώματα σε ένα άδειο μπαρ.
Ο θόρυβος με κρατάει ασφαλή. Ο απορροφητήρας είναι η μόνη σταθερά στη ζωή μου. Και αν μια μέρα σταματήσει να δουλεύει; Θα βάλω το Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι στο τέρμα και θα παρηγορηθώ μέχρι την επόμενη βάρδια.
