🇪🇺 Ας Μιλήσουμε για τις Κουζίνες της Ευρώπης
Πήγαινε σε οποιαδήποτε επαγγελματική κουζίνα στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, στη Κοπεγχάγη ή στη Μαδρίτη.
Ποιον θα βρεις; ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
• Ιταλό sous-chef που σου φτιάχνει καρμπονάρα και σου διορθώνει τα ελληνικά.
• Μεξικάνο pastry chef που τραγουδάει Selena και φτιάχνει σουφλέ σαν όνειρο.
• Κορεάτη garde manger που σε σκίζει στο knife skills.
• Σέρβο grill-master που ψήνει ribeye και φιλοσοφεί για το νόημα της ζωής.
• Μαροκινό που σε διδάσκει ζύμωμα καλύτερα απ’ τη γιαγιά σου.
Και όλα αυτά στο ίδιο πόστο.
Αυτή είναι η κουζίνα-παγκόσμιο χωριό.
Η κουζίνα που εξελίσσεται, ανακαλύπτει, πειραματίζεται.
Γιατί κάθε κουλτούρα φέρνει νέα τεχνική, νέα γεύση, νέα προσέγγιση στο φαγητό.
🇬🇷 Στην Ελλάδα όμως… έχουμε μείνει λίγο πίσω
Πολύ πίσω. Σαν να παίζει η υπόλοιπη Ευρώπη Netflix και εμείς ασπρόμαυρη τηλεόραση ΕΡΤ.
Κάποτε – στα ’90s – υπήρχαν Φιλιππινέζοι σε κουζίνες, ειδικά σε ξενοδοχεία.
Μεράκι, ακρίβεια, επαγγελματισμός.
Τώρα; Κυρίως εργάτες από Μπαγκλαντές, που συνήθως:
• Έρχονται χωρίς γνώση κουζίνας
• Εκπαιδεύονται στα γρήγορα
• Κάνουν τις βαριές δουλειές (και όχι δημιουργικά πόστα)
Όχι επειδή δεν αξίζουν – αλλά γιατί δεν τους δίνεται ο χώρος να εξελιχθούν.
⚠️ Τι χάνουμε έτσι;
❌ 1. Γευστική ποικιλία
Χωρίς κουλτούρες, μένουμε σε safe ζώνες.
Κάνουμε variations σε ντάκο και μουσακά και το λέμε “fusion”.
Spoiler: δεν είναι.
❌ 2. Τεχνική εξέλιξη
Ένας Κορεάτης ή Ιάπωνας μάγειρας φέρνει πειθαρχία, λεπτομέρεια και knife skills που κάνουν τον σουβλατζή να δακρύζει.
Αν δεν έχεις τέτοια ερεθίσματα γύρω σου, δεν πας παρακάτω.
❌ 3. Δημιουργικότητα
Όταν είσαι περικυκλωμένος από ανθρώπους με άλλες μαγειρικές “παιδικές αναμνήσεις”, αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά.
Δηλαδή: “μήπως να δοκιμάσω να βάλω harissa στην σάλτσα;”
Εδώ απλά λες: “Βάλε λίγο ρίγανη ακόμα.”
👀 Γιατί δεν έχουμε πολυπολιτισμικότητα στις κουζίνες της Ελλάδας;
• Δεν πληρώνουμε καλά – κι όποιος αξίζει, φεύγει για εξωτερικό.
• Δεν υπάρχει κουλτούρα ένταξης – δεν χτίζουμε ομάδες με πολυεθνική ταυτότητα.
• Έχουμε κόλλημα με το “ελληνικό” – σαν να μας απειλεί το hummus.
• Σνομπάρουμε το διαφορετικό – εκτός αν το κάνει Έλληνας και το λέει “μοντέρνο”.
💡 Φαντάσου μια κουζίνα στην Ελλάδα…
• Με Αρμένιο chef de partie που ξέρει πώς να καραμελώσει κρεμμύδι με υπομονή.
• Με Ινδή pastry chef που φτιάχνει λουκουμάδες με cardamom και σαφράν.
• Με Κολομβιανό commis που σου μαθαίνει empanadas και τραγουδάει reggaeton.
• Με Ιάπωνα που κάνει miso μαρινάδα για το μπακαλιάρο και σε κοιτάει σαν να ‘σαι πρωτάρης.
Αυτή η κουζίνα είναι σχολείο. Είναι έμπνευση. Είναι μέλλον.
✍️ Και τι κάνουμε τώρα;
• Σπάμε το “μόνο Έλληνες στην κουζίνα”.
• Ανοίγουμε πόρτες σε διαφορετικές κουλτούρες.
• Σταματάμε να ψάχνουμε “το φθηνότερο χέρι” και επενδύουμε σε ανθρώπους με φλόγα.
🔥 Τελευταίο Tip για τους εργοδότες:
Αν φοβάσαι να πάρεις ξένο μάγειρα γιατί “δεν ξέρει τα δικά μας”,
θυμήσου:
Ούτε εσύ ήξερες τι είναι ceviche μέχρι που σου το είπε ο Netflix.
