Έρχεται. Κάθε γαμημένο βράδυ.
Ο τύπος που ξέρει καλύτερα από εσένα. Ο ξερόλας.
Ο πελάτης που είδε τρια επεισόδια Hell’s Kitchen και μια σεζόν MasterChef, και τώρα νομίζει ότι μπορεί να σε κρίνει λες και είσαι μαθητευόμενος στη σχολή τησ ΣΤΕ
“Η πάστα είναι ωμή.”
Όχι, μαλάκα. Είναι al dente.
Δεν είναι τσίχλα, δεν είναι παιδική κρέμα. Είναι παστάρα, τέλεια, όπως πρέπει.
Αλλά βέβαια, αν έχεις μεγαλώσει με βρασμένα μακαρόνια με φυτηνι που κολλάνε μεταξύ τους σαν αφίσες σε σταση, λογικό να σε τρομάζει η έννοια της υφής.
“Η μπριζόλα είναι ωμή!”
Καταλαβαίνω την ανασφάλεια. Το αίμα είναι τρομακτικό.
Αλλά το medium-rare δεν είναι σφαγή. Δεν βγήκε από το πιάτο και άρχισε να βελάζει. Είναι ζουμερό, τρυφερό, ακριβώς όπως πρέπει.
Αλλά ναι, φίλε μου, θα την πετάξουμε πάλι στη σχάρα να γίνει σόλα από VANS γιατί έτσι γουστάρεις.
“Μπορείτε να το κάνετε χωρίς αλάτι, χωρίς σκόρδο, χωρίς τίποτα;”
Φυσικά. Θα σου φέρω ένα μπολ με σκέτο θάνατο.
Χωρίς ψυχή, χωρίς γεύση, χωρίς λόγο ύπαρξης.
Όπως η προσωπικότητά σου.
Οι Σερβιτόροι: Οι Μάγοι της Κουζίνας (Με Μαύρη Μαγεία)
Θεωρητικά, οι σερβιτόροι είναι εκεί για να σε βοηθήσουν.
Στην πράξη, όμως, είναι κάτι μεταξύ παπατζή, μικροαπατεώνα και κλέφτη φαγητού(no pun intended guys).
Θέλουν tips; Θα αλλάξουν την παραγγελία του πελάτη.
Δεν τους νοιάζει τι λέει το μενού. Ο πελάτης θέλει μπριζόλα με κέτσαπ και ανανά;
“Βεβαίως κύριε, ο σεφ θα σας το φτιάξει τέλειο!”
Ο σεφ δεν θα το φτιάξει τέλειο. Ο σεφ θέλει να βάλει το κεφάλι του στο RATIONAL και να τελειώνει.
Έχουν αλλάξει πιάτα επίτηδες επειδή βαριούνται να εξηγήσουν το μενού.
“Τι σημαίνει κονφί;”
“Ψητό.”
“Τι είναι το beurre blanc;”
“Κάτι σαν μαγιονέζα.”
Και ξαφνικά, το γκουρμέ φαγητό καταλήγει σαν μενού από καντίνα στα ΚΤΕΛ.
Έχουν καταστρέψει πιάτα για να φάνε.
“Αχ, γλίστρησε το burger… Κρίμα. Παιδιά, ποιος πεινάει;”
Και ξαφνικά, μια στρατιά από λιμασμένους σερβιτόρους επιτίθεται στο φαγητό σαν γύπες.
Τρώνε από τα πιάτα πριν τα σερβίρουν.
Ναι. Είναι εκεί. Στο πάσο.
Μια τηγανητή πατάτα είναι μόνη, αβοήθητη.
Ξαφνικά, εξαφανίζεται.
Δεν ήταν λάθος. Δεν ήταν ατύχημα.
Ήταν ο σερβιτόρος, μαλάκα.
Οι Σερβιτόρες, Όμως, Παίζουν Άλλο Παιχνίδι
Υπάρχει άγραφος κανόνας στις κουζίνες.
Όταν ένας άντρας σερβιτόρος πλησιάζει το πάσο και λέει:
“Ρε φίλε, μήπως έχει περισσέψει κάτι να τσιμπήσω;”
Η απάντηση είναι “Άντε γαμήσου.”
Όταν όμως έρχεται μια σερβιτόρα…
Ξαφνικά, ο πιο μουτρωμένος, τσακισμένος σεφ του κόσμου μαλακώνει σαν λιωμένο βούτυρο.
“Αχ, τι ωραίο που μυρίζει!”
Πριν προλάβει να πει τίποτα άλλο, της κόβει μικρό, τέλειο κομματάκι από το καλύτερο πιάτο.
“Δοκίμασε. Αλλά μη σε δει ο μαλάκας ο maître d’.”
Ναι. Είναι άδικο.
Αλλά έτσι είναι η κουζίνα, μαλάκα.
Γιατί Συνεχίζουμε Να Το Κάνουμε;
Γιατί, μέσα σε όλο αυτό το χάος, τα νεύρα, τις παραγγελίες της καταστροφής, τις τσακισμένες πατάτες στο πάσο, τους σερβιτόρους που κλέβουν φαγητό…
Υπάρχουν εκείνες οι βραδιές που όλα λειτουργούν τέλεια.
Το φαγητό βγαίνει άψογο.
Ο κόσμος τρώει, κλείνει τα μάτια στην πρώτη μπουκιά.
Και τότε, ξέρεις.
Αυτό είναι. Εδώ ανήκουμε.
Και αύριο, το ίδιο μαρτύριο από την αρχή.
