Υπάρχει μια αρχαία κατάρα που στοιχειώνει κάθε μάγειρα.
Λένε πως όποιος βγάλει 16 ώρες σε service, ιδρωμένος, με τα πόδια του να καίνε, και πει τη φράση “Θα κάτσω μισό λεπτό”, καταδικάζεται να μην ξανασηκωθεί ποτέ.
Δεν το πιστεύεις;
Κάτσε. Και θα δεις.
Η Αρχή της Καταστροφής
Όλα ξεκινούν με μια απλή σκέψη.
Το service τελειώνει, οι τελευταίες παραγγελίες βγαίνουν, και η κουζίνα μοιάζει με πεδίο μάχης.
Είσαι εκεί, βρεγμένος από ιδρώτα και σάλτσα, κοιτάς γύρω σου και βλέπεις μια καρέκλα.
Είναι εκεί.
Σε κοιτάει.
Σε καλεί.
“Έλα, μεγάλε. Ένα λεπτάκι μόνο. Κανείς δεν θα το μάθει.”
Και εσύ, σαν ηλίθιος, την ακούς.
Κάθεσαι.
Και τότε καταλαβαίνεις… την απόλυτη πλάνη.
Το Σώμα Σου Σε Προδίδει
Μέγα λάθος.
Τα πόδια σου; Δεν είναι πλέον δικά σου.
Η μέση σου; Ακούς ένα “κρακ” αλλά δεν ξέρεις από πού προήλθε.
Το κεφάλι σου; Βαρύ, σαν να έχεις πιει τρία λίτρα κόκκινο κρασί και έχεις πέσει με το πρόσωπο στο τραπέζι.
Σε τρία δευτερόλεπτα, η καρέκλα δεν είναι απλά μια καρέκλα.
Είναι το σπίτι σου, το βασίλειό σου, η νέα σου πραγματικότητα.
Ακούς τον sous να φωνάζει από μακριά:
“CHEF, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;”
Αλλά εσύ δεν μπορείς να απαντήσεις.
Το μυαλό σου θέλει. Το σώμα σου έχει παραιτηθεί.
Ξαφνικά, θυμάσαι κάθε λάθος που έχεις κάνει στη ζωή σου.
Το γυρνάς στο υπαρξιακό.
“Τι κάνω εδώ; Μήπως έπρεπε να γίνω λογιστής;”
Η κουζίνα γύρω σου γίνεται ασπρόμαυρη.
Οι ήχοι μπερδεύονται.
Νιώθεις το πνεύμα του Escoffier να σου ψιθυρίζει:
“Δεν έπρεπε να κάτσεις, ηλίθιε.”
Η Δική μου Πρώτη Φορά
Η πρώτη φορά που έπεσα σε αυτή την παγίδα, ήμουν 23.
Δούλευα σε ένα ψαρομάγαζο στη μέση του πουθενά.
Ήταν κατακαλόκαιρο, η κουζίνα ήταν πιο ζεστή από σάουνα σε ρωσικό στρατόπεδο, και εγώ είχα περάσει 13 ώρες πάνω από τηγάνια που ξερνούσαν λάδι στους αγκώνες μου.
Κάποια στιγμή, βλέπω μια πλαστική καρέκλα, τη μοναδική που δεν είχε ακόμα καταστραφεί από λίπος και θυμό.
“Θα κάτσω μισό λεπτό,” είπα στον εαυτό μου.
Κάθισα.
Δευτερόλεπτα μετά, ο κόσμος γύρω μου χάθηκε.
Ένιωθα το σώμα μου να λιώνει σαν τυρί φοντί.
Κάθε μυς μου παρέδωσε τα όπλα.
Δεν μπορούσα καν να σηκώσω τα χέρια μου.
Και τότε, το μεγάλο λάθος.
Ο σερβιτόρος φώναξε την παραγγελία:
“Ψητό χταπόδι, πατάτες φούρνου, σαλάτα χωριάτικη! Πάμε, πάμε, πάμε!”
Και εγώ;
Απλά γέλασα.
Όχι από χαρά.
Από απόγνωση.
Η Σκληρή Αλήθεια
Αν κάτσεις, δεν ξανασηκώνεσαι.
Αν σηκωθείς, καταρρέεις σαν κρέπα χωρίς γέμιση.
Γι’ αυτό, φίλε μάγειρα, μην κάνεις το λάθος.
Θες να ξεκουραστείς;
Στήριξου σε έναν πάγκο, κράτα ένα τηγάνι, προσποιήσου ότι ψάχνεις κάτι.
Αλλά ΜΗΝ ΚΑΤΣΕΙΣ.
Γιατί αυτό το μισό λεπτό…
Γίνεται μόνιμο.
Καλό κουράγιο σε όσους έχουν πέσει θύματα της καρέκλας. Ήταν ωραίο να σας ξέρουμε. 
