Γράφει ένας πεινασμένος σεφ που βαρέθηκε τις βλακείες
Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: Ο μόνος που θα έπρεπε να κρίνει το φαγητό είναι αυτός που ξέρει να το μαγειρεύει. Και δεν μιλάω για αυτούς που νομίζουν ότι επειδή βράζουν μακαρόνια και βάζουν λίγη τρούφα από πάνω (γιατί έτσι λέει το Instagram) έγιναν ειδικοί. Μιλάω για πραγματικούς μάγειρες. Αυτούς που έχουν κόψει τόσα κρεμμύδια που πλέον δεν κλαίνε ούτε σε κηδείες.
Οι “Κριτικοί Γεύσης”: Οι Επαγγελματίες Φαγοπόταδες
Ξέρεις ποιος είναι ο πιο αστείος τίτλος δουλειάς στον κόσμο; “Γευσιγνώστης”. Δηλαδή τι; Σε πληρώνουν για να τρως και να λες τη γνώμη σου; Αν είναι έτσι, δώστε και στη γιαγιά μου δουλειά, γιατί αν κάποιος ξέρει να κρίνει ένα καλό γιουβέτσι, αυτή είναι.
Αλλά όχι, δεν φτάνει να ξέρεις το φαγητό από εμπειρία. Οι περισσότεροι “κριτικοί” είναι πλούσιοι τύποι που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα σε κουζίνα. Ο μόνος ιδρώτας που έχουν ρίξει είναι όταν ανεβαίνουν τις σκάλες για να πάνε σε ένα exclusive rooftop restaurant που χρεώνει 20€ το μπουκαλάκι νερό (το οποίο φυσικά είναι “από πηγές των Ιμαλαΐων”).
Πάρτε για παράδειγμα τις διάφορες “κριτικές” για εστιατόρια στην Αθήνα. Ένας influencer, που μάλλον το πιο δύσκολο πράγμα που έχει μαγειρέψει είναι ένα τοστ, γράφει:
❝Το μαύρο χαβιάρι από οξύρρυγχο της Κασπίας είχε βαθιά μεταλλική επίγευση, αλλά η μους αχλαδιού με αφρό από μαστίχα μου άφησε μια υφή λίγο υπερβολικά γήινη.❞
Μετάφραση: ❝Δεν έχω ιδέα τι έφαγα, αλλά αν το γράψω έτσι, θα ακούγομαι ψαγμένος.❞
Σεφ Εναντίον Πλουσίων: Το Χάσμα του Πραγματικού Κόσμου
Οι σεφ, από την άλλη, ξέρουν τι σημαίνει πραγματική γεύση. Ξέρουν πότε το αλάτι είναι αρκετό, πότε το φαγητό είναι αρμονικό και πότε κάποιος απλά έκανε μαλακία. Και ξέρουν να το πουν χωρίς σαχλαμάρες:
• “Αυτό το πιάτο είναι σκουπίδι.”
• “Αν το φτιάξεις έτσι στην κουζίνα μου, σε διώχνω.”
• “Πώς γίνεται να πληρώνουν 50€ για αυτό το πιάτο και να είναι ακόμα κρύο; Τι, το πήραν από το ψυγείο;”
Δεν χρειάζονται fancy λέξεις, απλά η αλήθεια. Κάτι που κανένας influencer ή “γευσιγνώστης” δεν θα τολμούσε να πει.
Γελοία Παραδείγματα στην Ελλάδα
1. Το Μαστιχωτό Παρφέ του Εφιάλτη
Πριν από λίγα χρόνια, ένα “fine dining” εστιατόριο στην Αθήνα σέρβιρε παγωτό φέτα με μαύρο σκόρδο και σως φραγκοστάφυλου. Ήταν τόσο χάλια που ακόμα και ο κριτικός που το έγραψε δεν μπορούσε να το καταπιεί. Αλλά βέβαια, το review έλεγε:
❝Μια τολμηρή σύζευξη αντιθέσεων που προκαλεί τους ουρανίσκους.❞
Μετάφραση: ❝Ήθελα να ξεράσω αλλά πληρώθηκα για να γράψω κάτι ωραίο.❞
2. Η Χρυσή Σαλάτα του Καταδικασμένου Μάγειρα
Εστιατόριο στη Μύκονο χρέωνε 120€ για μια σαλάτα, γιατί πάνω της είχε φύλλα χρυσού. Δεν έπρεπε να λέγεται σαλάτα, αλλά “αν είσαι αρκετά ηλίθιος να το πληρώσεις, καλή σου τύχη.”
3. Η Μυστική Συνταγή του Chef’s Table
Σε ένα αθηναϊκό εστιατόριο, σεφ έφτιαξε “μοριακή φασολάδα” – ένα πράγμα που έμοιαζε με αφρό ξυρίσματος με γεύση όσπρια. Το άρθρο του κριτικού έγραφε:
❝Μια αποδόμηση της ελληνικής παράδοσης που αναδεικνύει τη μοντέρνα γαστρονομία.❞
Μετάφραση: ❝Ένα πανάκριβο αστείο που προσβάλλει κάθε κανονικό φαγητό.❞
Γιατί Μόνο Οι Σεφ Πρέπει να Είναι Κριτικοί
Γιατί τουλάχιστον ξέρουν τι κάνουν.
• Δεν εντυπωσιάζονται από χρυσό, αφρούς, και “ιδέες που δεν δουλεύουν”.
• Δεν χαϊδεύουν αυτιά για να γίνουν αρεστοί.
• Δεν γράφουν βλακείες για να φαίνονται ψαγμένοι.
Θέλεις να ξέρεις αν το φαγητό αξίζει; Ρώτα έναν σεφ. Αντί να αφήνουμε κριτικές στο Tripadvisor από ανθρώπους που νομίζουν ότι το πιο αυθεντικό ελληνικό φαγητό είναι ο μουσακάς σε rooftop, ας βάλουμε τους πραγματικούς γνώστες να μιλάνε.
Ίσως τότε η γαστρονομία πάψει να είναι για πλούσιους τουρίστες και ξαναγίνει αυτό που πρέπει: γεύση, ουσία, και ψυχή.
Καλή όρεξη. Και λιγότερες βλακείες.
