Φτάνει με τις Συνταγές, τους Food Bloggers και το Κουρασμένο Fine Dining Σοβαρά τώρα, πόσες ακόμα παραλλαγές για καρμπονάρα χωρίς κρέμα γάλακτος ή για «το τέλειο χούμους με κάσιους» μπορούμε να ανεβάσουμε; Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλον έναν food blogger να μας εξηγεί με ύφος Ντοστογιέφσκι πώς να ψήσουμε ένα αυγό ή πώς να φτιάξουμε…
(ή αλλιώς, το soundtrack της μαγειρικής κολάσεως) Υπάρχουν ήχοι που σου φέρνουν χαρά. Το άνοιγμα μιας παγωμένης μπύρας μετά το service. Το “σερβίς τελειώσαμε” του Sous Chef. Το τρίξιμο μιας τέλεια ψημένης κρούστας πάνω σε ένα μοσχαρίσιο ribeye. Και μετά, υπάρχει ΑΥΤΟ. Ο εκτυπωτής παραγγελιών. Ο μηχανισμός του τρόμου. Ο μετρονόμος της καταστροφής. Ο…
(Ή αλλιώς, πώς ένα φαγητό μπορεί να καταστρέψει την ψυχή ενός σεφ.) Κάθε σεφ έχει εκείνο το ένα πιάτο. Το καταραμένο. Το μαγειρεύεις 500 φορές την εβδομάδα, το ξέρεις απ’ έξω και ανακατωτά, αλλά κάθε φορά, κάποιος θα βρει λόγο να το στείλει πίσω. Για μένα; Ήταν το γαμημένο τρουφοριζότο. Η Ατελείωτη Προετοιμασία του…
Υπάρχει κάτι το θλιβερό, το σχεδόν τραγικό, στο να βλέπεις έναν σεφ πάνω από 50 ακόμα να μαγειρεύει στο ίδιο καζάνι της κόλασης. Όχι γιατί δεν είναι καλός – είναι μάλλον καλύτερος από ποτέ. Αλλά γιατί ξέρεις ότι το σύστημα δεν φτιάχτηκε για να τον αφήσει να ζήσει. Ο κόσμος λατρεύει τη γαστρονομία, γουστάρει το…
Ως μάγειρας, το να έχεις ρεπό τη Δευτέρα δεν είναι προνόμιο. Δεν είναι ξεκούραση. Δεν είναι απόλαυση. Είναι κατάρα. Γιατί; Γιατί οι κανονικοί άνθρωποι έχουν ρεπό το Σαββατοκύριακο. Οι μάγειρες; Ζούμε σε μια παράλληλη διάσταση όπου η “Κυριακή” πέφτει πάνω σε μια καταραμένη Δευτέρα, την πιο άχρηστη μέρα της εβδομάδας. Και να γιατί το ρεπό…
1. Διάβασε. Διάβασε. Και μετά, ξαναδιάβασε. Δεν μπορώ να το τονίσω αρκετά. Αν θέλεις να γίνεις μάγειρας, ξεκίνα να διαβάζεις. Όχι τα post στο Instagram από σεφ που κάνουν γκριμάτσες μπροστά σε καλοστημένα πιάτα με microgreens. Διάβασε βιβλία μαγειρικής. Και όχι ένα. Μάζεψε βιβλία σαν να είναι ιερά κειμήλια. • Escoffier, Bocuse, Pepin, Henderson, Bourdain,…
Ξέρεις τι καταλαβαίνω όταν ανοίγω έναν κατάλογο εστιατορίου στην Ελλάδα και βλέπω 50+ πιάτα; Ότι κάποιος εκεί μέσα δεν έχει ιδέα τι κάνει. Σουβλάκι, Burger, λαβράκι αλά σπετσιώτα, spring rolls, ριζότο τρούφας, πάπια πορτοκάλι ,Pizza, Bao Buns και, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, παέγια. Και φυσικά, χειροποίητο προφιτερόλ με κουβερτούρα Βελγίου. Γιατί; Γιατί όχι! Ξεκάθαρα κάποιος…
Μια φορά κι έναν καιρό, αν ήθελες να μάθεις να μαγειρεύεις, έπρεπε να μπεις σε κουζίνα, να δουλέψεις κάτω από έναν σεφ που φώναζε πιο πολύ κι από drill instructor, και να κόψεις τόσα κρεμμύδια που τα μάτια σου δεν θα δάκρυζαν ούτε σε κηδεία. Σήμερα; Ο κάθε άσχετος με ένα WordPress και μια DSLR νομίζει…
Έρχεται. Κάθε γαμημένο βράδυ. Ο τύπος που ξέρει καλύτερα από εσένα. Ο ξερόλας. Ο πελάτης που είδε τρια επεισόδια Hell’s Kitchen και μια σεζόν MasterChef, και τώρα νομίζει ότι μπορεί να σε κρίνει λες και είσαι μαθητευόμενος στη σχολή τησ ΣΤΕ “Η πάστα είναι ωμή.” Όχι, μαλάκα. Είναι al dente. Δεν είναι τσίχλα, δεν είναι…