Αν έχεις δουλέψει ποτέ σε κουζίνα, ξέρεις ήδη το σκηνικό: Ένας σεφ γονατιστός μπροστά σε έναν κάδο σκουπιδιών, καταβροχθίζει ένα μισοκαμμένο μπιφτέκι σαν να είναι η τελευταία του μέρα στη Γη. Άλλος, με το στόμα γεμάτο, μπουκώνει στα γρήγορα πάνω από τον νεροχύτη, και αν κάποιος τολμήσει να του πει «Κάτσε να φας σαν άνθρωπος»,…
(Ή αλλιώς, πώς ένας σεφ βρήκε τον Δάσκαλο του Κουζίνα-Φου.) Κάθε σεφ φτάνει κάποια στιγμή σε ένα σταυροδρόμι. Το μενού πρέπει να αλλάξει. Κάποια πιάτα πρέπει να φύγουν. Κάποια καινούρια να μπουν. Και τότε έρχεται η Μεγάλη Ερώτηση: “Σε ποιον πρέπει να στραφώ για καθοδήγηση;” Ο νεαρός μαθητής της κουζίνας σκέφτεται. Ρίχνει ένα βλέμμα γεμάτο…
Κάποτε, όταν έμπαινες σε μια επαγγελματική κουζίνα, ήξερες ότι βρισκόσουν σε ιερό έδαφος. Ο σεφ δεν ήταν απλώς το αφεντικό – ήταν ο πατέρας σου, ο μέντορας, το άτομο που θα σου έδειχνε πώς να σταθείς στα πόδια σου, να κόψεις σωστά ένα κρεμμύδι, να μαγειρέψεις με ψυχή. Και μαζί με αυτό, ήξερες ότι θα…
Ξέρεις τι με νοιάζει στην κουζίνα; Να είσαι στην ώρα σου, να σέβεσαι τους συναδέλφους σου, να κάνεις τη δουλειά σου και – το πιο βασικό – να μην είσαι μαλάκας. Δεν με νοιάζει αν είσαι γκέι, στρέιτ, μπλε, πράσινος ή αν πιστεύεις ότι σε μεγάλωσαν εξωγήινοι. Δεν με νοιάζει η καταγωγή σου, η σεξουαλικότητά…
Ξέρεις ότι έχεις δουλέψει πολλά χρόνια ως σεφ όταν το μόνο πράγμα που σε ηρεμεί στο σπίτι δεν είναι ο ήχος της θάλασσας ή το χαλαρωτικό τιτίβισμα των πουλιών, αλλά το γουργουρητό του απορροφητήρα. Αυτού του ακούραστου μεταλλικού μπέστ φρεντ που ρουφάει τον καπνό, το λάδι, και την τελευταία σταγόνα της ψυχής σου. Κι όταν…
Αρχαία Ελλάδα, 5ος αιώνας π.Χ. – Η πρώτη πραγματική «Iron Chef» μάχη δεν έγινε στο Τόκιο του 1993, αλλά στα συμπόσια της Αθήνας. Οι μάγειροι εκείνης της εποχής δεν ήταν απλοί μάγειρες – ήταν φιλόσοφοι της γεύσης, πολεμιστές των κατσαρολών και ιερείς του ελαιολάδου. Ας πούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα αθηναϊκό συμπόσιο, γεμάτο πολιτικούς, ποιητές…
Κάποτε οι μάγειρες ήταν σαν τους ροκ σταρ των 90s – κουρασμένοι, μισο-αλκοολικοί, καμένοι αλλά γαμημένα αφοσιωμένοι στο χάος της κουζίνας. Μετά ήρθε ο COVID. Και ξαφνικά, το service έκλεισε, τα μαχαίρια μπήκαν στις θήκες και οι μάγειρες βρέθηκαν σπίτι να αναρωτιούνται: “Ποιος είμαι όταν δεν δουλεύω 16 ώρες τη μέρα;” “Μπορώ να έχω ζωή…
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ MICHELIN Fine dining, λένε. Βαριές λέξεις. Σοβαρό πράγμα. Μόνο που fine dining δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν είναι οι σούπες-αφροί, τα «αναδομημένα» γεμιστά, τα 12 πιάτα που φεύγεις πιο πεινασμένος απ’ ό,τι ήρθες, τα σκαλιστά ραπανάκια και τα μαύρα γάντια σερβιρίσματος. Fine dining είναι κάτι που όταν το δοκιμάσεις, κυλάει…
Έμαθα να μαγειρεύω από γυναίκες. Από τη μάνα μου που μπορούσε να φτιάξει παστίτσιο για δεκαπέντε άτομα με ένα μωρό αγκαλιά, ενώ ο πατέρας μου γκρίνιαζε για τον Ολυμπιακό στο βάθος. Από τη γιαγιά μου που δεν χρειαζόταν συνταγή για τη σπανακόπιτα και με μια ματιά ήξερε αν έχει “πιάσει” το ζυμάρι. Από γυναίκες που…